Over mij

Ik stapte vastberaden in een ton met ijs

Op het moment dat ik een jaar geleden, helemaal zen, in een ton met ijs stapte ervaarde ik een fantastische kick, die je alleen krijgt als je uit je comfort zone stapt. Ondanks dat het ijswater -4 was ervaarde ik een warme omhelzing. Deze bijzondere ervaring heeft een kettingreactie van groei bij mij veroorzaakt, want toen ik kort daarna een artikel over de Ikigai las kwam de vraag in me op: Waarom doe ik wat ik doe?

Wat was mijn Ikigai?

Ikigai staat voor de Japanse filosofie dat je passie samenkomt in vier elementen: hetgeen waar je van houdt, wat de wereld nodig heeft, waarvoor je betaald kunt worden en waar je goed in bent? Was dat zo? En waarom leer je dat dan niet op school en kom ik er pas mee in aanraking als ik net de 50 voorbij ben? Het zette me wel aan het denken, want wilde ik blijven doen wat ik doe als Marketing en Communicatie Manager, omdat ik er tomeloze energie van krijg of omdat ik het gewoon goed kan?

MIJN DOEL

Welke behoefte zag ik in de wereld?

Vergat ik de tijd als ik bezig ben met mijn werk? Regelmatig, maar het voelde niet alsof ik een maatschappelijke behoefte invulde. Ook al helpen we met onze technische ondernemingen, GKS, WiFi4ALL en Adhetec klanten aan goede IT netwerken, snelle internetverbindingen en slimme camerasystemen. Voedsel voor mijn ziel is meedoen met de jaarlijkse Schoenendoosactie. Dus wat deed ik dan nog meer zodat ik de tijd vergat? Eigenlijk lezen en zowel zakelijk als privé creatief bezig zijn met interieur.

OVER JESCA

Iedereen verdient meer werkgeluk

Dus wanneer ik mijn talenten zoals creativiteit, organisatietalent, oprechte interesse in mensen en ondernemende geest bundel met wat ik leuk vind om te doen, kan ik met lef impact maken en ik krijg er energie voor terug. Dat voelt fantastisch. Werken in een omgeving die wit, standaard en saai is, bevordert niet het werkgeluk, daarom is mijn missie: Iedereen verdient meer werkgeluk.

Ik ga voor de wow-factor

Je kunt elkaar nog zo goed kennen, toch heeft iedereen verborgen talenten. Zo ontdekte Robert, mijn man, tijdens een weekendje-weg in Haarlem, toen we op de kermis bij de schiettent belandden. Wat hij niet wist: als kind schoot ik urenlang met mijn broers in het duin achter oma’s huis. Blikjes raken was serieus werk – wie miste, moest ze terugzetten. Dus ik zei: “Ik ga voor de bewegende beertjes, schiet er negen om, eentje om te testen.” Robert grijnsde: “Tuurlijk, schatje.” Bam! Voltreffer. De exploitant en Robert keken vol verbazing. Toen hij aan de beurt was, was de frustratie groot – en ik kon niet meer stoppen met lachen. Ik ging voor de wow-factor, en die kreeg ik.